تعیین کننده های میزان باروری عمومی در جمعیت شهری و روستایی ایران در سال ۱۳۷۹

مقدمه: نسبت میزان باروری عمومی می تواند برای پیشگویی دقیق رشد جمعیت به کار رود. هدف اصلی مطالعه بوم شناسی حاضر، بررسی مقدار تأثیر پاره ای از متغیرهای اجتماعی و بهداشتی بر روی میزان باروری عمومی زنان ایرانی است. روش کار: داده های این مطالعه از بررسی ویژگی بهداشتی و جمعیتی که در سال 1379 در سطح استان های کشور انجام شده بود اقتباس گردید. با استفاده از روش آماری رگرسیون خطی چند متغیره میزان باروری عمومی به عنوان متغیر وابسته در نظر گرفته شد و میزان تأثیر هفت متغیر مستقل بر روی آن سنجیده شد. یافته ها: در جمعیت شهری، سه متغیر مستقل، یعنی نسبت های بی سوادی و استفاده از روش های مدرن و سنتی پیشگیری از بارداری در زنان می تواند تا 65% تغییرات متغیر وابسته و در جمعیت روستایی فقط دو متغیر مستقل، یعنی نسبت های بی سوادی و استفاده از روش های مدرن پیشگیری از بارداری می تواند تا 70% تغییرات متغیر وابسته را پیش بینی کند. میزان باروری عمومی بسیار بالا در استان سیستان و بلوچستان، یافته های فوق را به شدت تحت تأثیر خود قرار می دهد. نتیجه گیری: با حذف سیستان و بلوچستان از تجزیه و تحلیل ها به نظر می رسد که در ایران، هر برنامه ای که در جهت ازدواج در سن مناسب برای مردان در جامعه شهری و افزایش نسبت استفاده از روش های مدرن پیشگیری از بارداری در بین زنان متأهل در جامعه روستایی انجام شود، اثرات مثبتی را در زمینه کاهش میزان باروری عمومی به همراه خواهد داشت.